Lucca is een van de leukste stadjes in Toscane om te bezoeken als je het mij vraagt. Waar je in veel Toscaanse steden je ogen kunt vergapen aan prachtig wit marmer, is Lucca heel anders. Hier zie je vooral bruine bakstenen en kronkelende smalle straatjes, het is een typisch middeleeuws stadje.
Een reis naar Toscane is eigenlijk niet compleet zonder een bezoekje aan Lucca. Maar, hoewel het nu een fijne plek is om doorheen te slenteren, een beetje te shoppen en wat bezienswaardigheden te bezoeken, schuilt er een flinke historie achter deze stad. En dat heeft alles te maken met het centrale ovale plein: het Piazza dell’Anfiteatro – ook wel Piazza del Mercato genoemd.
Vroeger een Amfitheater
In de Romeinse tijd was Lucca een hele belangrijke stad en dat kun je nog altijd terugzien in het Lucca van vandaag. Waar je nu het ovale plein vindt, stond vroeger een heus amfitheater – een openluchttheater met een ovale vorm.
Het woord amfitheater is een samenvoeging van het Griekse amfi (άμφι) wat rondom betekent en theatron (θεατρον) wat schouwplaats betekent.
Hier werden gladiatorengevechten en gevechten met wilde dieren gehouden. Het theater had tribunes, die plek boden aan 10.000 mensen, met daaronder kooien voor de wilde dieren en kamertjes voor de gladiatoren. De huizen die je nu rondom het plein ziet, stonden vroeger de tribunes.
Rijkelijk versierd door bijdrage van rijke Romein
Het amfitheater in Lucca werd grotendeels gefinancierd door Quintus Vibius Crispus, een Romeins senator en amici – ofwel metgezel van de keizers. Hij investeerde in de eerste eeuw na Christus ongeveer 100.000 sestertii – een munt van messing die veel gebruikt werd in de Romeinse tijd – in de bouw van het theater. Dit kun je vergelijken met ongeveer anderhalve ton in euro’s. Hij vond het blijkbaar belangrijk dat er in zijn stad een fatsoenlijk amfitheater kwam. Door dit grote bedrag kon het theater versierd worden met marmer en mooie bogen.
Van amfitheater tot gevangenis..
Het gebruik van het amfitheater veranderde door de tijd. Het Romeinse Rijk stortte uiteindelijk in en het amfitheater vormde een bedreiging voor Lucca. Het theater lag namelijk net buiten de stadsmuur en moest dus versterkt worden tegen eventuele aanvallen. Het werd toen gebruikt voor militaire doeleinden en de buitenste poorten werden gesloten. Uiteindelijk werd het gebouw verwoest.
Later heeft hier nog een gevangenis, slachthuis, een buskrijtmagazijn en een zoutopslag gestaan. Tussen 1830 en 1839 werd het amfitheater zo goed als kon in ere hersteld door architect Lorenzo Nottolino. De gebouwen werden neergehaald en maakten plaats voor nieuwe gebouwen – zoals je ze vandaag ziet – die geplaatst werden waar vroeger de tribunes stonden.
De typische ovale vorm werd behouden. Eén poort is bewaard gebleven en de andere poorten zijn in de 19e eeuw gereconstrueerd. Resten van het amfitheater zijn nog te vinden op en rondom het plein. De kleinste poort aan de oostzijde stamt uit de Romeinse tijd en op diverse plekken zijn nog Romeinse muren te vinden. Ook onder de grond zijn er nog overblijfselen uit die tijd.
Nu een gezellig plein
Hoewel er dus niet heel veel meer over is van het oorspronkelijke theater is het Piazza dell’Anfiteatro een bijzondere plek. Het is een populaire plek onder toeristen waar vandaag de dag veel restaurantjes, souvenirwinkels en barretjes. Het is een heel sfeervol plein waar je na een dagje sightseeing heerlijk bij kunt komen.
De kleurrijke gebouwen met groene luiken geven het plein een typisch Toscaanse sfeer. Recentelijk is er een groot bronzen standbeeld van een hoofd – gemaakt door kunstenaar Igor Mataraj – op het plein geplaatst. Inmiddels is dit uitgegroeid tot een van de meest populaire selfie achtergronden in Lucca.
De legende van Santa Zita
Jaarlijks wordt er op 27 april op het plein een traditionele bloemenmarkt gehouden: Fiera dei Fiori di Santa Zita. Het plein verandert dan in een zee van bloemen als eerbetoon aan de heilige Santa Zita. Er gaan verschillende verhalen de rondte over deze vrouw die uiteindelijk door Paus Benedictus de 14e heilig is verklaard. Ze werkte als dienstmeisje voor de familie Fatinelli die haar in het begin niet erg goed behandelde.
Zita bleef altijd vriendelijk waardoor de familie haar uiteindelijk begon te waarderen. Op een dag legde ze het werk neer om iemand in nood te helpen. Anderen vertelden dit aan de familie Fatinelli in de hoop dat ze in de problemen zou komen. Volgens de legende kwam de familie thuis om te zien dat het werk toch gedaan was – door engelen. Een andere legende vertelt dat Zita een keer op weg was met een schort vol eten om aan de armen te geven.
Haar baas vroeg haar wat ze bij zich had, waarop Zita beweerde bloemen bij te hebben. En wonder boven wonder verschenen er daadwerkelijk bloemen in haar schort. Zo gaan er nog veel meer verhalen de rondte. Tijdens het feest op 27 april wordt haar gemummificeerde lichaam op het plein gezet, zodat mensen bloemen erbij kunnen leggen.
Lisanne Hoekstra
Blogger voor In My Bloom| Lisanne is afgestudeerd als journaliste en is actief als blogger op haar eigen website. Ze schrijft over boeken, muziek, planten en lifestyle; haar andere passies naast haar liefde voor Toscane. Hier op ToscaneTips.nl schrijft ze met plezier over al het moois dat Toscane te bieden heeft. Ciao!
Alle blogs van Lisanne Hoekstra
Lisanne Hoekstra
Blogger
